feteo

fētĕo (less correctly foetĕo, faetĕo ), ēre, no perf., v. n. [Sanscr. dhū-, dhūmas, smoke; Gr. thuma, thuos; Lat. fumus; fetere (or foet-), for fovitere; cf. also foedus]. Lit., to have an ill smell, to stink:

an fetet anima uxori tuae?

Plaut. As. 5, 2, 44; 78:

fetere multo Myrtale solet vino,

Mart. 5, 4, 1:

abstineat a fetentibus acrimoniis allii vel caeparum,

Col. 9, 14, 3.—

II.

Fig.:

fi! fi! fetet Tuus mihi sermo,

Plaut. Cas. 3, 6, 7:

omnes civitates lupanaribus fetent,

Salv. Gub. D. 7, 23.